TITO ASOREY
Actor
Director de escena
 

A lúa vai encuberta ten como gran motor a recuperación e a reactivación da memoria para tomar conciencia crítica da realidade que nos atravesa. Partindo da mirada coa que Manuel María selecciona e ordena pasaxes da nosa historia para levar a nosa atención tanto sobre as forzas activas como as que foron ocultadas e silenciadas, a nosa intención é a de cuestionar o relato adquirido e, desde a propia experiencia vital, revisar os prexuízos, os tabús e os silencios que aínda hoxe prevalecen.

​

Para iso, respectando o texto orixinal, tomamos a peza como mecanismo de xogo e situamos a acción no local de ensaio da Asociación Cultural Auriense. Así, co interese da nosa equipa por indagar na propia historia, a incógnita sobre a disolución do grupo ourensán parecía dialogar co resto da obra construída a base de accións truncadas e de figuras notables con escasa presenza no relato oficial. Durante as reunións de traballo das dúas compañías, constituídas por persoas nacidas despois do 77, a estupefacción ante a escasa representación de Manuel María, así como o descoñecemento do valor de figuras destacadas do nacionalismo e a persistencia de conflitos que minan a potencia de Galicia, guiaron a nosa necesidade de seguir preguntando sobre os motivos polos que atopamos tantos obstáculos mentais á hora de reconstruír parte da historia recente.

​

Precisabamos un motor para enmarcar a proposta e que conectara honestamente con nós como creadoras e como cidadás co dereito e a obriga de coñecer a súa historia. Tamén precisabamos un espazo versátil para habitar as escenas radicalmente diferentes que propón Manuel María en A lúa vai encuberta. Cando o director do proxecto, Tito Asorey, explicou que adquirira a finais dos anos 90 as cadeiras da Agrupación Cultural Auriense, a peza comezaba a convocarnos. Así, case a modo de constelación, non familiar, mais social, esas cadeiras como testemuñas dun tempo concreto convidaban a intentar facer o que non se puido rematar de facer.

​

O carácter ‘fragmentario e subxectivo’ que Manuel María defende na presentación da obra supuxo un dos maiores atractivos á hora de pensar o xogo escénico. Esa ruptura permanente permite un eclecticismo estilísticopolos universos tan diferentes que visita. De igual modo, o seu carácter subxectivo posibilita dialogar coa posición política do autor dende a creación, ao tempo que examinamos as nosas certezas e sinalamos a orixe dos nosos receos e ignorancias. Todo no marco dun espazo coral onde se funden tempos e realidades desde 1936 até os nosos días.